Milicjanci i złodzieje

W 1962 r. z oddziału NBP w podwrocławskim Wołowie włamywacze wynieśli ponad 12,5 mln zł i niezwłocznie odjechali autem. Śledczy na podstawie modus operandi (sposobu działania) uznali, że napadu dokonali zawodowcy. Dostali się do pomieszczenia z sejfem przez otwór wykuty w podłodze, rozpruli kasę na pół i zabrali wszystko oprócz bilonu. Czyli ogromny majątek, równowartość prawie 8 tys. ówczesnych przeciętnych pensji (1600 zł). Śledztwo skupiło się na znanych milicji złodziejach, jednak okazało się, że zuchwałej kradzieży dokonali amatorzy.

Traf chciał, że 38-letniego Mieczysława F., wezwano do miejscowego banku, żeby naprawił alarm przy sejfie. Zobaczył wtedy górę pieniędzy, jaką widywał tylko w gangsterskich filmach amerykańskich. Mietek namówił Józia (35-letniego rymarza Józefa S.) na przygodę życia.

Przez otwór wspięli się na parter, gdzie wywiercili dziurę w kasie pancernej. Do luki włożyli łomy i dzięki zasadzie dźwigni dwustronnej rozwarli wrota sezamu. Rabusiów było sześciu, każdy zarzucił na plecy worek, wyszli, jak weszli, i odjechali warszawą z „taksiarzem” – siódmym wspólnikiem.

Wspólnicy duetu złodziei, ukryci w toalecie, do której za dnia weszli całkiem legalnie, rozbroili i spętali strażników. Po opróżnieniu sejfu rozlali olej napędowy. Żartowali, że psy tropiące zaprowadzą milicję na stację paliw.

Bank miał numery banknotów, więc żeby nie wpaść, przez dłuższy czas nie należało wydawać zrabowanej kasy. Przyczaili się zatem, część łupu spalili, a resztę pochowali w domowych bieliźniarkach i nic się nie działo, dopóki żona Mieczysława po cichu nie wzięła pięćsetki i nie poszła na zakupy. Nabyła nowe firanki i kapę na łóżko, po czym została aresztowana przez milicję wezwaną przez ekspedientkę. Głupie firanki, wsadziły jej męża do więzienia, pozostawiając ją bez nowych „gardinek”, kapy oraz środków do życia.

Sprawcy najzuchwalszego napadu w PRL dostali dożywocie, zamienione potem na 25 lat. Nie wszyscy doczekali wolności, a dzisiaj nie żyje już żaden z tych, którzy w Wołowie zagrał va banque.

Z peerelowskich muzeów wyniesiono raz na zawsze Rubensa, Bruegla i van Dycka. Tak straciliśmy kawałek baroku i renesansu. Największe kradzieże, dokonane na zlecenie zagranicznych handlarzy, pozostały bezkarne

W 1973 r. dzieło Rubensa „Zdjęcie z krzyża” zostało zabrane przez złodziei z ołtarza kaliskiej katedry. Ledwo uporali się z płótnem o wymiarach 2x3 m, które wycięli z ramy, a ołtarz zaczął płonąć. Nikt poza milicją i prokuraturą nie uwierzył, że Rubens, który rozpierał się na głównym ołtarzu katedry od 350 lat, przepadł w płomieniach. Wystarczyło spojrzeć na ocalałą ramę z paskami płótna wokół, którą zresztą śledczy później gdzieś posiali...

Połowa lat 70 oraz okres „karnawału Solidarności” – to wtedy kradziono w Polsce po kilkanaście bezcennych arcydzieł rocznie

Złodzieje wynieśli nawet srebrną figurę św. Wojciecha z katedry gnieźnieńskiej, wieńczącą XVII-wieczny relikwiarz ze szczątkami krzewiciela wiary i pogromcy niewiernych w jednej osobie.

Dzieła muzealne znikały też z ministerialnych gabinetów. Notable brali sobie, co im się podobało. W Ministerstwie Kultury i Sztuki powodzenie miały dzieła dawne, z MON i URM znikały Kossaki i Brandty, z Komitetu Centralnego Cybisy i Makowski. Być może dlatego, że (zdaniem samych autorów) były to obrazy niewymagające refleksji.