Studia rozpoczął w 1966 roku. Choć Macierewicz powtarza, że to kłamstwo, wiele zapisków z tamtych czasów wskazuje, że był on... lewicowcem, który uwielbiał Che Guevarę i Mao Tse-Tunga!

- Nawet jego wybór studiów zdradzał radykalne zainteresowania. Podczas gdy większość polskich opozycjonistów zanurzało się tylko w historii Polski, Macierewicz zgłębiał historię Ameryki Łacińskiej, nawet ucząc się starożytnego języka Majów - opisuje historyk David Ost w książce "Solidarity and the Politics of Anti-Politics. Opposition and Reform in Poland Since 1968". Jego opinię potwierdzają dawni koledzy Macierewicza z tamtych czasów, jak Janusz Onyszkiewicz czy Adam Michnik. Macierewicz wspierał nawet aktywistów MIR, którzy po zamachu stanu na generała Pinocheta w Chile w 1973 roku szukali schronienia w PRL.

Dla opozycji PRL najważniejsze jednak było, że na studiach Antoni Macierewicz od razu zaangażował się w działalność polityczną. Należał on do rady wydziałowej Zrzeszenia Studentów Polskich, założył Ligę Niepodległościową, a w końcu brał udział w dwóch głośnych wydarzeniach: Macierewicz zbierał podpisy pod listem do Sejmu PRL przeciw zdjęciu ze sceny Teatru Narodowego "Dziadów" Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka oraz uczestniczył w strajkach studenckich marca 1968. Skończyło się to aresztowaniem.

Przez aresztowanie Antoni Macierewicz został zawieszony w prawach studenta, jednak na szczęście udało mu się ukończyć studia. Mimo to przez lata ubiegał się o przyjęcie do PAN, jednak spotykał się z odmowami. W zamian Macierewiczowi zaproponowano stanowisko... bibliotekarza, ale ten pracy nie podjął. Został wykładowcą historii Ameryki Łacińskiej na UW. Macierewicz miał nawet wydać książkę i wyjechać do Argentyny w celach naukowych, jednak plany pokrzyżowało jego zaangażowanie w Komitet Obrony Robotników.

Po wydarzeniach z czerwca 1976 Macierewicz, wraz z pozostałymi działaczami KOR, organizował akcję niesienia pomocy represjonowanym robotnikom z Nowego Targu, Grudziądza, Płocka, Radomia i Ursusa. Blisko współpracował wówczas z Adamem Michnikiem czy Jackiem Kuroniem. Antoni Macierewicz współtworzył konspiracyjną strukturę, która zajmowała się zbieraniem pieniędzy, udzielaniem pomocy prawnej i lekarskiej represjonowanym, wydawał podziemne pisma, brał udział w głodówkach. Był rozpracowywany i inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa PRL, aresztowany, co najmniej 23 razy zatrzymywany na 48 godzin, a także przeszukiwano jego mieszkanie.

- To także bardzo doświadczony polityk, który ma za sobą taką przeszłość historyczną, jakiej nie posiada na dzisiejszej scenie politycznej zbyt wiele osób - mówił o Macierewiczu dla Polskiego Radia Jerzy Kłosiński, autor książki "Macierewicz. Człowiek od zadań niemożliwych".

Stan Wojenny w 1981 roku zastał Antoniego Macierewicza gdy ten był świeżo upieczonym wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim. Natychmiast wszedł w skład komitetu strajkowego w Stoczni Gdańskiej, co skończyło się internowaniem wraz z jego żoną. W listopadzie 1982 z powodu stanu zdrowia został skierowany do szpitala powiatowego w Sanoku i tam Antoni Macierewicz dokonał ucieczki niczym w sensacyjnym filmie. Po otrzymaniu przepustki na badanie do dentysty wyszedł ze szpitala, a następnie przy pomocy karawanu uciekł i do 1984 pozostał w ukryciu, gdzie pomagał wydawać w podziemiu miesięcznik "Głos" i tygodnik "Wiadomości".

Później współtworzył Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe (był jego wiceprezesem), a także należał do Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

W 1991 roku rozpoczyna się wielka kariera Antoniego Macierewicza. W czasie wyborów parlamentarnych zostaje wybrany na posła, a w rządzie Jana Olszewskiego otrzymuje funkcję ministra spraw wewnętrznych. To on wykonuje uchwałę lustracyjną, w której ujawniona zostaje tzw. lista Macierewicza, a w niej nazwiska znanych polityków, którzy współpracowali ze służbami PRL. Wraz z upadkiem rządu Jana Olszewskiego traci także tekę ministra, a chwilę później zostaje usunięty z ZChN. Wciąż popiera Jana Olszewskiego. W 1993 roku Macierewicz walczy o reelekcję do parlamentu, ale nie udaje mu się.

Do Sejmu wraca w 1997 roku. Zaraz po wyborach Antoni Macierewicz tworzy Ruch Katolicko-Narodowy. W 2001 roku uzyskuje reelekcję, tym razem z list Ligi Polskich Rodzin (z której odejdzie po konflikcie z Romanem Giertychem). W 2002 roku próbuje swoich sił w wyborach samorządowych kandydując na prezydenta Warszawy, jednak przegrywa z kretesem. Macierewicz decyduje się wraz z Janem Olszewskim i Gabrielem Janowskim stworzyć partię Ruch Patriotyczny. Niestety, nowy twór nie wchodzi do parlamentu w 2005 roku.

W 2006 roku ówczesny premier Jarosław Kaczyński powierza Antoniemu Macierewiczowi stanowisko wiceministra obrony narodowej. Ma on być likwidatorem Wojskowych Służb Informacyjnych, weryfikatorem ich kadr, a także pełnomocnikiem ds. tworzenia służby kontrwywiadu wojskowego. W 2006 zostaje szefem Służby Kontrwywiadu Wojskowego. W międzyczasie Macierewicz z list PiS kandyduje w wyborach 2007. Kolejny raz udaje mu się otrzymać poselski mandat, w związku z czym przestaje być szefem SKW, a chwilę później, wiceministrem obrony narodowej. Prawo i Sprawiedliwość jest w opozycji. Macierewicz zostaje felietonistą Radia Maryja i Telewizji Trwam, a także pisuje dla Naszego Dziennika, Gazety Polskiej czy Niezależnej Gazety Polskiej. W 2010 roku dochodzi do katastrofy smoleńskiej. Antoni Macierewicz zostaje przewodniczącym zespołu parlamentarnego ds. wyjaśnienia przyczyn katastrofy rządowego samolotu Tu-154 w Smoleńsku.

Antoni Macierewicz pozostaje na stanowisku posła w kolejnych wyborach - 2011 i 2015. W międzyczasie oficjalnie dołącza do PiS i zostaje wiceprezesem tej partii. W rządzie Beaty Szydło otrzymuje ponownie stanowisko ministra obrony narodowej. Macierewicz odwołany z rządu zostaje w 2017 roku, ale wciąż pozostaje czynnym politykiem i działaczem PiS. W 2019 roku kolejny raz zostaje wybrany na posła RP. Andrzej Duda wyznaczył Antoniego Macierewicza na marszałka seniora Sejmu IX kadencji.