26 maja 1924 roku na paryskim stadionie Stade Bergeyre miało miejsce wydarzenie, które na stałe zapisało się w historii polskiego futbolu. Tego dnia biało-czerwona jedenastka, w której barwach wystąpił m.in. łódzki bohater Wawrzyniec Cyl, zmierzyła się z reprezentacją Węgier w meczu otwierającym Igrzyska Olimpijskie.
Na papierze zapowiadała się batalia gigantów. W ofensywie błyszczeć miały gwiazdy takie jak Józef Kałuża, Henryk Reyman i Wacław Kuchar. Jednak boisko zweryfikowało brutalnie te nadzieje. Zamiast zgrana drużyna, na murawie pojawił się zbiór indywidualności, "ciągnących każdy w swoją stronę", jak mawiali ówcześni obserwatorzy.
Już przed wyjazdem do Paryża atmosfera wokół reprezentacji była gęsta od niedomówień. W kraju nikt nie miał złudzeń co do nastawienia biało-czerwonych. Wyjazd nad Sekwanę nie miał być przede wszystkim sportowym wyzwaniem, ale raczej misją o charakterze propagandowym.
Sytuację doskonale obrazuje fakt, że reprezentacja, w której znalazł się Cyl, podróżowała do Paryża pociągiem... trzeciej klasy! Na pokrycie kosztów wyprawy Polski Związek Piłki Nożnej zorganizował nawet "zbiórkę na piłkarski fundusz olimpijski".
Mimo nikłych szans na medalowy sukces, igrzyska w Paryżu stały się dla polskiej piłki momentem przełomowym. Po raz pierwszy biało-czerwoni zaprezentowali się na arenie międzynarodowej tak szerokiej publiczności. Był to zwiastun nadchodzących sukcesów i budowania futbolowej potęgi, jaką Polska miała stać się w kolejnych dekadach.
Historia polskiej drużyny z Paryża 1924 roku to opowieść o kontrastach: z jednej strony gwiazdy na papierze, z drugiej brak zgrania i drużynowego ducha. To również historia o skromnych początkach i marzeniach o wielkiej piłce, które miały się ziścić w kolejnych latach. I choć występ w Paryżu nie przyniósł medalu, to stał się ważnym krokiem na drodze polskiego futbolu ku chwale.
