„Maxim” powstał na przełomie lat 60. i 70. Był to ekskluzywny lokal o powierzchni 740 m kw. Położony w reprezentacyjnej dzielnicy Gmina Orłowo nad morzem. Wyposażenie wnętrz klubu stanowiły dzieła sztuki, stylowe meble, scena, kilka barów, a przez przeszkloną ścianę widać było morze i orłowskie molo. W jednej z sal rosło drzewo, którego korona wystawała ponad dach. 

Jego legenda ugruntowała się w latach 80., kiedy był odwiedzany licznie przez obcokrajowców, marynarzy i trójmiejskich cinkciarzy płacących dolarami. Ceny były tu zaporowe, drink kosztował tyle, co przeciętna miesięczna pensja, czyli około 250 tys. zł.

W lokalu zrealizowano sceny do filmów: 07 zgłoś się (odcinki: Dlaczego pan zabił moją mamę? z 1978 r. i Strzał na dancingu z 1981 r.), Smażalnia story z 1984 r. oraz do serialu Czterdziestolatek.
Nazwa „Maxim” pojawia się w piosence „Tańcz głupia tańcz” grupy Lady Pank (1982 r.). 

Baltona powstała w 1946 r. w Gdyni jako przedsiębiorstwo zaopatrujące statki. Nazwa została utworzona od słów pierwszych liter bal, jak Bałtyk, oraz tona - dostawy towarów. Dlatego od początku znakiem rozpoznawczym na plakatach i w reklamach Baltony była postać marynarza. 

Od 1977 roku Baltona działała jako Przedsiębiorstwo Handlu Zagranicznego prowadząc własną działalność ekspertową na tzw. małe rynki. 

Sklepy detaliczne „Baltony” w PRL umożliwiały legalne zakupy towarów importowanych osobom, które zatrudnione były za granicą i otrzymywały wynagrodzenie lub jego część w dewizach. Dotyczyło to w szczególności: marynarzy, rybaków, pracowników zatrudnionych na kontraktach dewizowych (w tzw. II obszarze płatniczym), dyplomatów oraz personelu latającego LOT-u. W tamtych czasach na potrzeby Baltony drukowano bony baltonowskie (Marynarskie Bony Towarowe), których wartość podawana była w dolarach USA. Bony te wypłacane były marynarzom i rybakom w ramach tzw. dodatku dewizowego przysługującego podczas podróży zagranicznych.

Państwowa sieć sklepów i kiosków walutowych Pewex powstała w 1972 r. z przekształcenia sklepów dewizowych banku PeKaO, w których można było kupić za waluty wymienialne towary niedostępne w innych sklepach lub trudno dostępne, zarówno importowane, jak i krajowe. Nazwa Pewex to skrót od Przedsiębiorstwo Eksportu Wewnętrznego. W Pewexach można było kupić wszystko począwszy od dżinsów, poprzez papierosy i alkohol, na glazurze i samochodach kończąc. Ceny były ustalane w oparciu o kurs dolara amerykańskiego. Płacić można było w każdej wymienialnej walucie oraz bonach towarowych PeKaO. Głównym celem sieci Pewex był skup walut wymienialnych od obywateli przez państwo.

Meblościanka to kilka segmentów mebli, które połączone razem stanowiły ścianę mebli. Ten rodzaj umeblowania spopularyzowano w latach 60. i 70., choć modernistyczny pierwowzór mebla powstał w latach 40. W Polsce uznanie zyskał projekt Bogusławy i Czesława Kowalskich, który z czasem zaczęto nazywać od nazwiska projektantów "meblami dla Kowalskiego" lub "meblami Kowalskiego". 

Jednak prawdziwym marzeniem nie była zwykła meblościanka, ale ta wykonana eksport, lepiej wykończona i z  wykonana z lepszych materiałów, w modnym wzornictwie, ze Swarzędzkiej Fabryki Mebli. 

Każdy kto w dzieciństwie żuł gumę Donald Duck przyzna, że można było z niej robić piękne balony. 

Opakowanie jednostkowe gumy zawierało miniaturowy komiks, którego bohaterem był oczywiście Kaczor Donald, narysowany i ożywiony kreską Walt Disneya. Niektóre dzieci miały całe pudełka tych komisków pachnących owocową gumą do żucia. 

Konsumy to nazwa przyjęta w czasach PRL przez Przedsiębiorstwo Gastronomiczno-Handlowe, tworzące sieć sklepów i stołówek dla pracowników Ministerstwa Spraw Wewnętrznych - funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa. Przedsiębiorstwo prowadziło sklepy mundurowe, sklepy z artykułami deficytowymi oraz kasyna i stołówki w komendach Milicji Obywatelskiej.