W domach pomocy społecznej przebywa się na stałe. Takie placówki prowadzą instytucje administracji publicznej (miasta na prawach powiatu, powiaty) lub - na ich zlecenie - instytucje niepubliczne (np. Kościoły). Pobyt w domu pomocy społecznej przysługuje osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności.
Aby dostać miejsce w DPS, trzeba skontaktować się z pracownikiem socjalnym miejskiego lub gminnego ośrodka pomocy społecznej. Może to zrobić przyszły pensjonariusz, jego rodzina, a nawet osoba obca. Wtedy pracownik opieki ustali sytuację, pomoże zebrać potrzebne dokumenty i złoży je w najbliższej filii MOPS. Decyzja o przyznaniu miejsca zapadnie w ciągu miesiąca, ale na samo miejsce czeka się znacznie dłużej: nawet ponad 2 lata. MOPS kieruje do placówki położonej jak najbliżej miejsca zamieszkania pensjonariusza, ale można też złożyć wniosek o skierowanie do dowolnego domu opieki w Polsce. Mieszkaniec domu opieki płaci nie więcej niż 70 procent swojego miesięcznego dochodu. Rejestry domów pomocy społecznej prowadzą wojewodowie.
Zakłady opiekuńczo-lecznicze i zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze
W nich pobyt jest czasowy (zwykle do roku), a ich placówki znajdują się w strukturze resortu zdrowia. Korzystają z nich ludzie samotni, niezdolni do samoobsługi, najczęściej tacy, którzy wyszli ze szpitala, ale nadal wymagają opieki medycznej. Pomoc udzielana im w warunkach domowych byłaby niewystarczająca. Czasem pacjenci pozostają w zakładzie do momentu otrzymania miejsca w domu pomocy społecznej, a w wyjątkowych sytuacjach nawet na stałe.
Formalności związane z umieszczeniem danej osoby w zakładzie załatwia się we współpracy z lekarzem rodzinnym i pielęgniarką środowiskową (jeśli osoba przebywa w domu) lub pracownikiem socjalnym szpitala (jeśli jest jego pacjentem). Osoba przebywająca w placówce opiekuńczej ponosi koszty wyżywienia i zakwaterowania. Miesięczna opłata nie może być wyższa niż 70 procent miesięcznego dochodu pensjonariusza.
Opieka w domu Klienta
Pomoc w formie domowej usługi opiekuńczej mogą otrzymać osoby mające trudności np. z robieniem zakupów, sprzątaniem, higieną osobistą, lub wymagające opieki rehabilitanta.
O usługę opiekuńczą może się starać bezpośrednio zainteresowany, a także jego rodzina, w ośrodkach pomocy społecznej (OPS). Wtedy do mieszkania osoby wymagającej opieki będzie przychodzić opiekunka, która np. zrobi zakupy, posprząta, poda leki i posmaruje, narażone na odleżyny, plecy.
Ustawa o pomocy społecznej oddziela tak zwane usługi gospodarcze (sprzątanie, gotowanie, załatwianie spraw w urzędach itp.) od usług pielęgnacyjnych (mycie, ubieranie, karmienie, podawanie leków itp.) i usług specjalistycznych, np. świadczonych przez pielęgniarkę, rehabilitanta czy psychologa itp.
Z wnioskiem o usługę opiekuńczą zgłaszamy się do OPS w miejscu zamieszkania (dzielnicy). Potrzebne jest zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia, które uzasadnia potrzebę opieki. O tym do jakiej wysokości koszty usług pokryje OPS, zadecyduje wysokość dochodu przyszłego podopiecznego. Zasady odpłatności za usługi opiekuńcze z OPS ustalają władze gminy.
Podcasty
Playlisty tematyczne
