Trufle – najdroższe grzyby świata mogą być hodowane w Polsce

Adam Giza, Kongres „Nauka dla społeczeństwa”: – Kiedy wspomniałem o truflach, to się trochę uśmiechnąłem, no bo cóż tak ciekawego i fascynującego z punktu widzenia nauki kryją w sobie grzyby. 

dr inż. Hanna Szmidla z Instytutu Badawczego Leśnictwa: – Grzyby, a dodatkowo grzyby z grupy workowców, czyli nie są to grzyby podobne do naszych borowików lub podgrzybków. To są zupełnie inne grzyby. Grupa workowców bliżej spokrewniona jest z z purchawkami, które powszechnie spotykamy. 

Adam Giza: – Trufle kojarzą się nam raczej z elitarnością i luksusem, bo te grzyby uchodzą za wyjątkowo drogie. 

Hanna Szmidla: – Są zdecydowanie drogie. Ponieważ niezwykle trudno je znaleźć. Wyszukane trufli wymaga wiedzy specjalistycznej. Te grzyby dość rzadko występują. Do tego występują przerwy w owocnikowaniu. Produkcja bulwiastych owocników o niezwykłym aromacie zależy od wielu czynników w tym od gleby, od szeroko pojętych warunków meteorologicznych. Wreszcie od obecności roślin partnerskich, z którymi grzybnia trufli wchodzi w tak zwane symbiozy mykoryzowe, czyli grzybnia oplata korzenie roślin. Także od obecności niektórych grup zwierzą, na przykład dzików, które żerując w truflach roznoszą ich zarodniki. 

Adam Giza: – No właśnie. Mówiła pani, że trudno jest je znaleźć, ale w kreskówkach i w bajkach świnka zawsze je znajdzie.

Hanna Szmidla:  – Tak, zgadza się. W historii świnie były wykorzystywane do wyszukiwania trufli. Jednak ze względu na ich łakomstwo, niestety co świnia znajdzie, to zeżre, obecnie częściej stosuje się psy. 

Adam Giza: – To jakaś konkretna rasa, która jest wyspecjalizowana, czy specjalny trening, który uczula psa na poszukiwane grzyby. 

Hanna Szmidla: – Najczęściej stosowaną rasą jest pies rasy Lagotto romagnolo, czyli włoski pies dowodny. Uważa się, że ma on najlepszy węch i najłatwiej go wyszkolić, ale używa się również labradory, czy nawet kundelki. Ważne żeby piec był skupiony na zadaniu, na szukaniu i zgodził się oddać skarb, który znajdzie. 

Adam Giza: – Systematyka gatunkowa już za nami, zatem pora na ważne pytanie, na czym polega rola Instytutu Badawczego Leśnictwa? Co się bada w tym zakresie? 

Hanna Szmidla: – Instytut odnowił tematykę trufli, przede wszystkim hodowli trufli w Polsce, ponieważ przez okres powojenny w naszym kraju ten temat prawie przepadł. I tu ciekawostka. W okresie międzywojnia naukowiec z Politechniki Warszawskiej, czyli pan profesor Bryła, miał własną plantację trufli niedaleko stolicy. Temat ten był wtedy dość powszechny. Ludzie jadali trufle. Było dużo przepisów na ich spożytkowanie. Nie mówiąc o naszej kuchni staropolskiej. Po wojnie temat przepadł. Rozwijał się oczywiście w innych regionach, we Francji, Hiszpanii, Włoszech. To są największe centra. My w Instytucie ponownie podjęliśmy tematykę lokalizacji miejsc w Polsce, w których występują trufle, rozpoznania gatunków trufli, które występują w Polsce. Na przykład w naszym kraju jest dziewięć gatunków trufli.

Adam Giza: – No proszę! Nam laikom wydawało się, że to jest tylko jeden gatunek grzyba.

Hanna Szmidla: – Tak, w tym jeden tak ceniony konsumpcyjnie z powodu walorów smakowych i zapachowych. Chodzi tu oczywiście o truflę letnią. 

Adam Giza: – Mówiła pani, że one rosną dziko. Czy te hodowlane mają inne walory? Są gorsze smakowo? 

Hanna Szmidla: – Nie są. Jednak hodowlę trufli trzeba bardziej traktować jako ochronę excitu trufli, czyli zabezpieczającą przed przeszukiwaniem przez ludzi i ich zwierzęta lasu, niszczeniem runa i naturalnych stanowisk owocnika trufli. Jednocześnie hodowla umożliwia systematyczne pozyskiwanie grzybów na skalę wręcz przemysłową. Ponieważ są te plantacje nawadniane, stosowane są tam różne zabiegi agrotechniczne, żeby jak najlepsze warunki zapewnić do rozwoju tych grzybów. 

Adam Giza: – Stawiam kropkę w tym miejscu, bo się zrobiło bardzo smakowicie. Dziękuję bardzo za rozmowę.