Balcerowicz rozpoczął swoją karierę zawodową w Instytucie Badań Strukturalnych w Warszawie, gdzie zdobył duże uznanie jako ekonomista. Jednak to rola Ministra Finansów w rządzie Tadeusza Mazowieckiego w latach 1989-1991 przyniosła mu największą sławę i przysporzyła mu wielu zwolenników, ale również i przeciwników. Podczas swojej kadencji na stanowisku ministra Balcerowicz wprowadził tzw. Plan Balcerowicza, obejmujący serię ostrych reform gospodarczych. Ich celem było przekształcenie polskiej gospodarki z centralnie sterowanej w rynkową. Reformy te opierały się na liberalizacji, prywatyzacji i stabilizacji finansowej.
Jedną z najważniejszych reform była liberalizacja cen, która doprowadziła do wzrostu inflacji, ale jednocześnie umożliwiła rozwój wolnego rynku. Balcerowicz wprowadził również programy prywatyzacyjne, które umożliwiły przekształcenie wielu państwowych przedsiębiorstw w spółki akcyjne. Wprowadzenie tzw. tarczy antykryzysowej miało na celu stabilizację sektora finansowego. Reformy Balcerowicza spotkały się zarówno z uznaniem, jak i krytyką. Ich zwolennicy argumentowali, że doprowadziły one do modernizacji gospodarki i otworzyły drogę do integracji Polski z Unią Europejską. Przeciwnicy reform zarzucali Balcerowiczowi, że ich koszty były zbyt wysokie dla społeczeństwa, a wprowadzenie radykalnych zmian nie było odpowiednio przygotowane.
W czasie wprowadzania reform Balcerowicz stał się postacią kontrowersyjną, a jego nazwisko zaczęło pojawiać się w różnych kontekstach. Geneza hasła "Balcerowicz musi odejść" wiąże się głównie z niezadowoleniem związanych z reformami i ich skutkami. Osoby niezadowolone z tych zmian uważały, że polityka Balcerowicza przyniosła im trudności ekonomiczne, wzrost bezrobocia i niepewność społeczną. Różnice w ocenie skutków reform prowadziły do podziałów i narastającego niezadowolenia społecznego. W rezultacie powstało hasło, które symbolizowało żądanie dymisji Balcerowicza jako osoby odpowiedzialnej za wprowadzenie kontrowersyjnych reform i ich negatywne konsekwencje.