Renta alkoholowa. Jak otrzymać świadczenie?

Renta alkoholowa to jedynie umowna nazwa. Czym jest świadczenie?

Niektóre publikacje nieco na wyrost posługują się pojęciem „renta alkoholowa”. Jednak nie jest to ani pojęcie ustawowe, ani nazwa szczególnego świadczenia. Realnie, świadczeniem jest renta z tytułu niezdolności do pracy.

Art. 12. Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych definiuje, kto jest osobą niezdolną do pracy:

„Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (…)Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy”.

Ustawa nie zawiera żadnego wyłączenia, które odbierałoby status niezdolnego do pracy (uprawniający do renty) z powodów alkoholowych.

Oznacza to, że osoba która cierpi na dolegliwości powstałe z powodu nadużywania alkoholu, ma prawo do renty, jeśli lekarz uzna taką osobę za niezdolną do pracy. Należy podkreślić, że sam fakt alkoholizmu to za mało, aby przyznać rentę.

Serwis abczdrowie.pl cytuje wypowiedź ekspercką:

- Przewlekły alkoholizm, jeśli nie powoduje dodatkowych schorzeń, nie może być podstawą ubiegania się o rentę. Jeśli jednak skutkiem alkoholizmu są takie choroby, jak np. przewlekłe zapalenie trzustki, (…) to można starać się o rentę. W tym przypadku zaświadczenie o stanie zdrowia wydaje internista lub lekarz rodzinny – uważa lek. Agnieszka Jamroży.

Jaka wysokość renty alkoholowej (renty z powodu niezdolności do pracy)

Wysokość najniższego świadczenia z tytułu renty alkoholowej (renty z powodu niezdolności do pracy) zależy od orzeczenia lekarskiego. Kwoty w zaokrągleniu do pełnych złotych:

·         1588 zł – renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

·         1191 zł – renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy

Warunki uzyskania renty alkoholowej (renty z powodu niezdolności do pracy)

Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

·         został uznany za niezdolnego do pracy,

·         ma wymagany - stosowny do wieku, w którym powstała niezdolność do pracy - okres składkowy i nieskładkowy,

·         niezdolność do pracy powstała w okresach ściśle określonych w ustawie, np. w okresie ubezpieczenia, zatrudnienia, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, pobierania zasiłków z ubezpieczenia społecznego (chorobowego lub opiekuńczego) albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Okres składkowy i nieskładkowy wymagany do przyznania renty uzależniony jest od wieku osoby, w jakim powstała niezdolność do pracy. Okres ten wynosi:

·         1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat,

·         2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat,

·         3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat,

·         4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat,

·         5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Listen on Spreaker.