Kim jest książę Jan Lubomirski-Lanckoroński?
Książę Jan Lubomirski-Lanckoroński to jeden z najsłynniejszych rodzimych arystokratów. Zaistniał w polskim show-biznesie w 2001 roku, tuż po ślubie z córką najbogatszego Polaka Jana Kulczyka [+65 l.] - Dominiką Kulczyk. Para jest od 10 lat rozwiedziona, a o księciu bywa głośno przy okazji publikacji listy najbardziej majętnych Polaków magazynu "Wprost". W 2020 roku jego fortunę wyceniono na 400 mln zł. Książę z wykształcenia jest prawnikiem, prezesem Grupy Landeskrone i honorowym strażakiem. Majątek zbił na krakowskich kamienicach, które po 1990 r. odzyskała jego rodzina, a które zostały zakupione w 1860 r. przez prapradziadka Jana. Dziś inwestuje w luksusowe nieruchomości biurowe i mieszkalne. Jest też księciem, a jak wiemy, arystokraci od zawsze budzą niezdrową ciekawość opinii publicznej. Lubomirski pochodzi z polskiego rodu książąt Lubomirskich herbu Szreniawa bez krzyża. Co wiemy na temat jego przodków i ich majątków?
ZOBACZ: Tak mieszka miliarderka Dominika Kulczyk, najbogatsza Polka. Dom w Londynie i pałace na całym świecie [ZDJĘCIA]
Barwne historie rodu Książąt Lubomirskich
Lubomirscy byli jednym z najpotężniejszych rodów magnackich Rzeczypospolitej. Ród spokrewniony jest niemal ze wszystkimi dynastiami panującymi w Europie, na przykład z Burbonami, Kapetyngami, Ludolfingami, Wittelsbachami, Hohenzolernami, Rurykowiczami. Pierwsze wzmianki o rodzinie Jana Lubomirskiego-Lanckorońskiego pojawiły się już w X wieku. Legenda rodowa mówi o pochodzeniu od Szreniawitów lub Drużynnitów, którzy osiedlili się w zakolach rzeki Szreniawy koło Proszowic w czasach Mieszka I. Regiony te były ich rodowym gniazdem, tu też wznieśli w Wiśniczu wspaniały zamek. Jednak pierwszym odnotowanym członkiem rodu był żyjący w XV w. Mikołaj z Boczyłowa, który pochwalić się mógł posiadaniem wsi w powiecie bocheńskim. Z kolei jego syn Piotr był właścicielem czterech wiosek, a jedna z nich nosiła nazwę Lubomierz, od której pochodzi nazwisko rodu Lubomirskich. Wtedy też rodzina zaczęła powiększać swoje majątki, kupować ziemie i żenić się z majętnymi pannami.
Majątki magnackiego rodu
Lubomirscy wzbogacili się w wiekach XVI i XVII na kopalniach soli. Pieniądze z żup solnych pożyczali i inwestowali. Dzięki wpływom zdobytym na dworach otrzymali od cesarza tytuł hrabiowski, a potem książęcy. Należy także dodać, że mieli zasługi dla kultury i dobroczynności. Budowali szpitale, szkoły, wspierali kościoły oraz artystów. Twórcą potęgi Lubomirskich był Sebastian (1546–1613) – syn Stanisława, który został królewskim żupnikiem soli wielickiej i bocheńskiej. Sól była wtedy najdroższą przyprawą na świecie, a Sebastian, jako królewski administrator, pobierał wysoką prowizję ze jej sprzedaży. Znany był także z tego, że pożyczał pieniądze magnatom, po czym ściągał z nich ogromne odsetki. Nie dbał o górników, ich warunki pracy i wynagrodzenie. Sebastian Lubomirski, podobnie jak jego ojciec, dwukrotnie żenił się z bogatymi pannami, które pochodziły z rodzin wyżej sytuowanych niż Lubomirscy. Arystokrata był także pierwszym z rodu senatorem. Majątek swój powiększał, nabywając kolejne starostwa m.in. sądeckie, spiskie, sandomierskie. Jedyny syn Sebastiana - Stanisław - jeszcze bardziej pomnożył zarówno majątek jak i pozycję społeczną rodu.
Wartą uwagi jest także postać ciotki Jana Lubomirskiego - Elżbiety Izabeli Lubomirskiej. Izabela z Czartoryskich (1736–1816) zakochana była w swoim ciotecznym bracie, przyszłym królu - Stanisławie Auguście Poniatowskim. Mimo to, z woli ojca, poślubiła marszałka wielkiego koronnego – Stanisława Lubomirskiego. Lubomirska była bardzo aktywna politycznie, w swojej posiadłości w Łańcucie chroniła część dworu francuskiego w okresie rewolucji. Kładła kamień węgielny pod gmach Teatru Narodowego w Warszawie i była inicjatorką przebudowy zamku w Łańcucie w stylu rokoko na przełomie XVIII i XIX wieku. Arystokratka założyła hutę szkła, papiernię, prywatne uzdrowisko, rozwijała przemysł propinacyjny, inwestowała w uprawę roli. Wprowadziła świadczenia socjalne, lecznictwo i szkolnictwo, ale tylko dla służby i pracowników zatrudnionych w jej posiadłościach. Należał do niej między innymi pałac w Wilanowie, pałac w Ursynowie i Pałac Szustra na Mokotowie. To właśnie Lubomirska nadała nazwę dzielnicy Mokotowa. Lubiła francuski, stąd Mon Coteau, czyli Moje Wzgórze, leżące nad skarpą wiślaną.
Kolejną ważną postacią w życiu księcia Jana Lubomirskiego był książę Andrzej Lubomirski (1862 -1953). Arystokrata był bardzo zasłużony dla Przeworska i okolic. W czasach zaborów walczył o polskie sprawy na forum politycznym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości skupił się na gospodarce. Doprowadził ordynację przeworską do rozkwitu, była ona jednym z najlepiej zagospodarowanych majątków na ziemiach polskich. - Mentorem biznesu jest, a właściwie był, bo już nie żyje, brat mojego pradziadka(…) - tak mówił o księciu Andrzeju książę Jan Lubomirski-Lanckoroński w wywiadzie z onet.pl W 1928 książę Andrzej został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za opiekę nad instytucjami kulturalnymi w Polsce.
Obecnie czlonków rodu Lubomirskich na świecie jest niewielu. - Dwadzieścia kilka osób. Jesteśmy stosunkowo małą rodziną w porównaniu np. z Zamoyskimi, Czartoryskimi, Potockimi czy Radziwiłłami, których na zjazdach rodzinach bywa stu lub więcej. Rodziną jest dla mnie często osoba, która nosi inne nazwisko niż Lubomirski - mówił jakiś czas temu książę Jan w rozmowie z portalem onet.pl. Polski arystokrata skutecznie kontynuuje pomnażanie rodzinnego majątku i silne tradycje. Prowadzi również Fundację Książąt Lubomirskich, która ma nie tylko podtrzymać pamięć o rodzie, ale także kontynuować i rozwijać działalność charytatywną prowadzoną od wieków przez rodzinę.