Przerwy w pracy. Kto i kiedy może pracować krócej?

Przerwy w pracy w Polsce

Przerwy w pracy regulowane są prawem. Jednak ich długość i ilość zależą od wielu czynników. Przede wszystkim przerwy w pracy, które należą się każdemu pracownikowi, zależne są od wymiaru czasu pracy danego pracownika. Przy dobowym wymiarze czasu pracy pracownika podział na przerwy wygląda następująco:

• przy pracy co najmniej 6 godzin dziennie pracownik ma prawo do przerwy w pracy trwającej co najmniej 15 minut,
• przy czasie pracy dłuższym niż 9 godzin – pracownik ma prawo do dodatkowej przerwy w pracy trwającej co najmniej 15 minut,
• przy pracy dłuższej niż 16 godzin – pracownik ma prawo do kolejnej przerwy w pracy trwającej co najmniej 15 minut. Przerwy w pracy tego rodzaju wlicza się do czasu pracy.

Specjalne prawa do przerwy mają osoby niepełnosprawne. Tej grupie przysługuje wliczona do czasu pracy dodatkowa 15-minutowa przerwa w pracy w ciągu dnia roboczego. 

Na specjalnych zasadach pracują także kobiety naturalnie karmiące dzieci. Pracownica karmiąca dziecko piersią ma prawo do dwóch półgodzinnych przerw w pracy wliczonych w czas pracy. Jeżeli pracownica karmi więcej niż jedno dziecko – przysługują jej dwie przerwy w pracy, każda trwająca 45 minut.  Ale uwaga! Z prawa do takich przerw nie mogą skorzystać matki, które w firmie spędzają mniej niż 4 godziny dziennie. Jeżeli czas pracy pracownicy nie przekracza 6 godzin dziennie, przysługuje jej jedna przerwa na karmienie.

Przerwa od monitora i na obiad

Zdarza się, że pracę podejmują młodociani. Ta grupa także ma pewne przywileje w zakresie odpoczynku w czasie pracy. Jeżeli dobowy wymiar czasu pracy młodocianego jest dłuższy niż 4,5 godziny, to młodociany ma prawo do wliczonej w czas pracy przerwy  trwającej 30 minut. 

Kto jeszcze ma prawo dodatkowych przerw w czasie pracy? Osoby pracujące przy monitorach komputerów po przepracowaniu godziny mają prawo do 5 minut przerwy. 

Są firmy, które wprowadzają godzinną przerwę w pracy - zwykle przeznaczoną na posiłek. Przerwę w pracy przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.